Het Plukbos op Wittenburg

 

"Een tijdlang lag er een kaart op de keukentafel die de gemeente had toegestuurd om in te tekenen. Het ging over de herinrichting van het veld naast mijn huis. Maar het bleef onaangeraakt liggen, want hoe doe je zoiets? Toen vond er een schietpartij plaats in onze wijk. Er werden 3 mensen neergeschoten en 1 daarvan, Mohamed Bouchikhi, werd vermoord. Het was de tweede schietpartij in korte tijd. De maat was vol, er moest iets gebeuren. Ons antwoord was groen, bruikbaar groen. Want als iedereen het kan gebruiken, kan het iedereen verbinden."

 

"Ik begon een plan te tekenen en met enthousiaste buurtgenoten te sparren. De gemeente stuurde een consultant met wie ik meer dan een half jaar lang om de 2 weken een gesprek had. Die samenwerking verliep niet altijd vlekkeloos. Net voordat we begonnen met het uitbreiden van 10 bomen naar meer vaste planten, kwam ze met een idee op de proppen waar wij ons plan niet meer in herkenden. Zij vond bijvoorbeeld dat we geen opslagplaats nodig hadden en wilde dat de gemeente het Plukbos zou onderhouden. Wij stapten naar het stadsbestuur en zeiden: wij hebben opslag nodig en gaan niet mee in haar plan. Op het moment dat er een lading planten kwam, hebben we niet thuisgegeven. Gelukkig sprak de stadsdeelcommissie hun waardering uit voor wat we aan het doen waren. We hebben inmiddels een opslagruimte.’’

 

"De communicatie met de gemeente kost veel tijd. Vooral financiering is een uitdaging. Planten en gereedschap kregen we vergoed, maar met name uitbetaling van uren en de grotere plannen waren lastig. We hebben subsidiewegen moeten bewandelen buiten het zelfbeheerbudget om. Aan Centrum Begroot hebben we bijvoorbeeld veel gehad. Inmiddels is er de Regeling Integraal Maatschappelijke Initiatief (RIMI), die initiatieven als dit financiert. Door gebruik te maken van deze subsidie kunnen we een dag in de week een betaalde coördinator inzetten."

 

"Het is nog altijd moeilijk om voldoende financiële middelen te regelen. Financiering loopt altijd maar voor een jaar, dus vooruitplannen kunnen we niet. Toevallig hoorde ik onlangs bij de oprichting van het Amsterdamse voedselbosnetwerk dat er grote bezuinigingen aankomen. Toch heb ik vertrouwen dat het goedkomt. Niemand wil dat het Plukbos verdwijnt. Iedereen houdt van groen, en bovendien biedt een buurttuin zo veel meer dan groen alleen."

 

"Het Plukbos staat inmiddels in volle bloei: we hebben 250 actieve leden en allerlei mensen die betrokken zijn. Mensen vinden het fijn om hier te komen op tuindagen, bij te praten, nieuwe buren te leren kennen, de wereldproblematiek door te spreken. Jong en oud, rijk en arm, iedereen komt hier. Elke derde zondag van de maand hebben we een tuindag, waarop we een takenlijst afwerken, wat meestal lukt. Naderhand eten we samen een soepje." 

 

"In de wereld zijn 4 zogenaamde blauwe zones waar mensen ouder worden dan gemiddeld. Weet je wat die mensen met elkaar gemeen hebben? Tuinieren in gemeenschap! Dat brengen wij hier in de praktijk. Vrijwilligers plukken het meest in het Plukbos, maar zeker niet als enige. Geplunderd wordt er nooit, we hebben eerder te veel dan te weinig. Dat is het mooie aan agricultuur: op het moment dat je oogst, gaat het juist meer produceren. Natuur is dat wat blijft geven."

 

"Een project waar we heel trots op zijn is de tuinclub. Elke 2 weken komen kinderen uit groep 4 tot en met 7 bij ons tuinieren. In het begin dachten we dat ze hele stoere dingen wilden doen zoals vis vangen en vuur maken. Maar ze kwamen hier om te tuinieren. Dus doen we samen aan oogsten, zaaien, onkruid wieden, insectensafari en gereedschappenleer. Gisteren hebben we 1000 zaadbommen gemaakt en die aan de kinderen meegeven. Die kunnen ze dan ergens planten waar ze het er saai uit vinden zien. Op de tuinclub zijn we heel trots, want die verwondering raken kinderen niet meer kwijt."

 

"Voordat het Plukbos er was viel het me op dat bepaalde bevolkingsgroepen elkaar wel gedag zeiden op straat, maar anderen niet. Nu hebben we iets wat ons verbindt: het groen. We hebben bijvoorbeeld munt, wat van origine in de Marokkaanse gemeenschap veel gebruikt wordt. Inmiddels hebben we een tweede bak met munt aan moeten leggen omdat het zo hard gaat. De druivenstruiken zijn ook populair omdat daar dolma’s mee worden gemaakt in de Turkse gemeenschap. Laatst kwam een Surinaamse vrouw de kas in en begon te huilen: ‘Oh, de geur van het regenwoud,’ zei ze, ‘dat heb ik zo gemist."

 

"Omdat hun moeders hier vaak komen plukken, zeggen jongens in de wijk mij ook gedag. ‘Hoezo kun je gratis tomaten plukken midden in de stad?!’ vragen ze dan. ‘Hoe gaat dat goed?’ Met dat soort vragen komen ze naar ons toe en zo leren ze ons kennen. Omdat wij, de vrijwilligers en medewerkers van het Plukbos, vaak buiten zijn te vinden, zijn we eigenlijk de nieuwe buurtwachten. Het Plukbos heeft gezorgd voor een netwerk, waardoor we nu beter weten wat er gebeurt in de wijk."